"10... 9... 8... 7..." He started the countdown. I've been planning for this over the weekend, and now it finally took place.

"6... 5... 4... 3... 2..." He went on.

"Stop!" I cut him just before the last number of the countdown.

Everything happened accordingly, it is everything I've planned for. But I can't seem to appreciate the fact that our friendship starts to fall apart (and to think this friendship has not even started yet). God knows it is really hard for me to bring my self there and come-up to him for a little talk. But I somehow found the guts to initiate my action. And everything else just fell into place.

This is the only way we are better. Or at least, that's the only idea that's forever coming-up in my consciousness everytime I try to analyze this f*cking problem. This is the reality. But truth always hurts, and reality really bites. And I've learned to live with the notion that I will NEVER be appreciated by anyone ever, the way I want to be appreciated. And what happened last week at Rene's was the biggest proof of it.

I was staring blankly at the white board in our Communication Skills class this morning while Mr. Guinto drags on with some subjective, objective and possessive forms of pronouns, when I heard him called my name which startled me.

"Tuesday!" Mr. Guinto's voice broke into my reverie. "Can you give me an example of sentence using the word 'he'?"

I stood up and said, "He breaks my heart.", before I even realize what I was saying.

"Very good!" My proffessor acknowledged my answer. And after some few more minutes, he called me again and said, "Give me an example of a sentence using the pronoun 'it'."

It makes me feel jealous. Those words kept repeating in my mind. It makes me feel jealous.

"It..." I started. But I found my self out of words. "It... Ahm... It makes..." It was the first time I doubted about my answer. "It makes me..." I went on.

"It makes me think." Now that was a safe thing to say, thankyouverymuch!

I sat down and thought. What is it that I am jealous about? And I realized, it was that yellow teddy I think Jefferson gave his girlfriend the other day.

I promised Ralph Jhonel that I'm never going to love anybody anymore if it isn't for him. But now, it turned out to be a lie. So as for now, I'm planning on complying to that promise. I want to keep my distance from Jefferson just to make things less complicated. I don't want to be his friend anymore because I know I'm going to give him the hardest times. I just don't want to make his life a miserable one. And the only way I know to avoid it is to leave him alone. All he have to do is to say "one", and it's official. Just the word "one" and I'd be out of the way.

July 6, 2009, around 11pm, ni'welcome ako ni Jefferson sa jungle. Excited ako, sobra! Pero bigla din akong napa'isip. Ano bang "jungle" ang pinapasok ko? Napa'smile ako sa sarili ko. Naisip kong para akong gago para isipin pa pati 'yung mga ganu'ng bagay. Pero natuwa din ako, at least gumagana pa naman 'tong utak ko. Kaya hinayaan ko na din na mag'isip ang sarili ko. Ano ba 'tong jungle na 'to? Bakit parang sobrang big deal naman yata?

•'Di kaya "college life" ang ibig sabihin ng jungle? Sobrang excited ako nu'ng nalaman ko na papasok na ulit ako sa school. Pero 'di nag'tagal, parang gusto ko na din sumuko. Sobrang demanding pala mag'aral eh. Unang linggo pa lang no'n, nagka'sakit na 'ko dahil sa stress. Pero marami din ang mga dahilan para ma'motivate ako para pag'butihin nalang ang pag'aaral ko kesa magpa'talo sa stress. Naging leader ako sa halos lahat ng groupings sa bawat subject, na'realize ko... "Hwow! Marami pala'ng nag'titiwala sa kaya kong i'offer." Napili din ako ni Ms. Bacani para maging first year representative ng organization ng Business Administration course sa school, at least may chance ako na mai'gugol ang oras ko sa mas makabuluhang bagay, kesa mag'laro nalang ng My Brute o Dinoparc mag'hapon. Kaya sa mga oras na 'to, alam ko 'di na ko tatamarin mag'arall.

•'Di kaya "meeting new friends" ang ibig sabihin ng jungle? 'Yung section ko, halo'halong pagkatao meron ang bawat isa. May valedictorian nu'ng highschool, may nag'mamatalino, may maingay, meron ding pa'emo kung magpaka'pa-deep. Nakakatawa nga eh, Natatandaan ko nu'ng nag'introduce ako ng sarili ko sa'kanila nu'ng first day ng klase, sinabi ko na "I'm a people person." Pero napaka'ironic. Wala ako'ng ka'close kahit isa sa kanila. Siguro dahil hinahanap ko sa kanila 'yung ugali ng barkada ko. Prinsesa kasi ako para sa "mga men", alagang'alaga nila 'ko, palibhasa puro sila lalaki. Sila ang superheroes ko 'pag gusto kong umiyak. Lagi naman silang to-the-rescue, bitbit ang isang bote ng vodka. Sobrang nami'miss ko na talaga sila. Nagi'guilty ako pag nag'tetext sila, lalo na si Jhepmar, tapos rereplyan ko na marami akong ginagawa. Kahit na ang totoo, 'yung mga kakalase ko nagagawa kong makipag'text buong gabi. Nakaka'lungkot ngang isipin na 'di ko na namalayan na mahaba na pala ang buhok ni Mamen (Jhep), ang huli kong natatandaan eh sinabi n'ya lang sa'ken na magpapa'haba s'ya ng buhok.

•'Di kaya "Jefferson's world" ang ibig sabihin ng jungle? Hahaha! 'Di naman siguro. Bakit naman, 'diba?! Pero natutuwa talaga 'ko sa taong 'yon. Nakaka'tuwang isipin na pinapagka'tiwalaan n'ya 'ko tungkol sa mga seryosong bagay... katulad ng tungkol sa mga puno. Hehe! Simula nga nu'ng nag'umpisa 'yung "usapang puno" na 'yon, nahuhuli ko 'yung sarili ko na napapangiti 'pag napapansin ko 'yung mga puno sa paligid. Ibang klase. Pero si Jeff, naging isa sa maraming tao na kinaka'inggitan ko. Kasi, ganu'ng klaseng tao sana ang gusto kong maging ako. Magaling s'yang kumuha ng simpat'ya ng iba, kaya sobrang dami n'yang kaibigan. Marunong s'yang lumugar, 'pag senti... senti, 'pag kwela... kwela. Bukod 'don, alam ko marami pa 'kong malalaman tungkol sa kan'ya. Pero higit sa lahat, sobrang idol ko na s'ya. Kasi nag'cocompose s'ya ng kanta para sa sariling banda n'ya. Rakenrol!

Marami pa'ng pwedeng maging ibig'sabihin 'yang jungle na 'yan. Alam ko marami pa 'kong mai'isip habang pinapag'patuloy ko lang ang buhay. Marami pang pwedeng mangyari, pwedeng masama at pwede din mabuti. Kaya lang, sa jungle, lahat handang lumaban in order to survive. E ako? Pa'no 'ko lalaban kung walang nakaka'alam ng totoo kong paka'tao? Maniniwala ba sila na iba 'yung Tuesday na akala nila na'kilala na nila? "Alter Ego", 'yan ang jungle ko. Nakaka'takot. Nakaka'ligaw. Madilim. Ma'panganib. Maraming pasikot'sikot. Akala mo tama 'yung trail na tinatahak mo, ang 'di mo alam, naliligaw ka parin. Sa jungle ko, mapag'laro ang panahon. Aaraw ngayon, maya'maya may bagyo. 'Yan ako. Mahirap kilalanin. Mahirap timplahin. Walang nakaka'alam ng real identity ko. Alter Ego, si Tuesday ako para sa lahat, pero iba na 'pag nag'iisa nalang ako. Sanay ako sa ganito, gamay ko ang jungle ko. 'Di kaya mas magandang ako nalang ang mag'sabi ng "welcome to the jungle"? Gusto ko kayong i'welcome sa jungle ko, o mas gusto kong tawaging "mundo ko".